Όταν ήμουν μικρή και ακούγοντας τις ιστορίες των μεγαλυτέρων είχα πάντα μέσα μου μια φοβία.. οι παππούδες μας πέρασαν πόλεμο - κατοχή, οι γονείς μας χούντα και πολυτεχνείο …. «εμείς ?» .
Είχα λοιπόν μια φοβία ότι αφού κάθε γενιά περνάει «κάτι» ίσως να είναι η σειρά μας για να ζήσουμε ένα πόλεμο ή κάποια άλλη καταστροφή…
Σήμερα και με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου αντιλαμβάνομαι ότι ο παιδικός φόβος μπορεί να επαληθευτεί.. ή μήπως επαληθεύτηκε ήδη????
Μια «τρομοκρατία» με «μπαμπούλα» ένα οικονομικό χρέος, μια καταστολή όχι μόνο λόγου αλλά και ονείρων και μια χαμένη εθνική κυριαρχία…
Και εάν τα σενάρια περί ορυκτού πλούτου στο Αιγαίο αληθεύουν τότε ίσως είμαστε η γενιά που θα τα ζήσει όλα ….
ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ....
Δεν έχω λόγια να περιγράψω το μήνυμα σου. Έχεις αποτυπώσει τόσο άψογα το συναίσθημα με λέξεις που όποιος το διαβάσει τον αγγίζει βαθιά. Μέσα σε όλα αυτά τα ανούσια που διαβάζω στα μπλόκ (και διαβάζω πολύ) επιτέλους κάτι διαφορετικό κάτι που είναι αληθινό και διαφορετικό απο τα καθημερινά. Συγχαρητηρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό μια γενιά που την ίδια στιγμή την επικρίνουν για όλα, την λυπούνται, και όμως την θεωρούν απαθή στα όσα αντιμετωπίζει...κι από εμένα συγχαρητήρια στην αρθρογράφο που μας εκφράζει όλους και ευχαριστώ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό μια γενιά που όταν τολμάει να γκρινιάξει έρχεται αμέσως η πληρωμένη απάντηση....σήμερα τα έχετε όλα στα πόδια σας...τα έχουμε όμως;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό μια γενιά που διψάει για αντίσταση αλλά χαμένη δε βρίσκει τον τρόπο.
από μια γενιά που της έλαχε να πληρώσει για όλα όσα άλλοι αποφασίσαν για μας πριν από μας.
Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.....
ΑπάντησηΔιαγραφή