Μια φορά κι ένα καιρό ήταν το παραμύθι του ευρωπαϊκού Νότου. Αυτό που ήθελε τους λαούς τεμπέληδες, αγράμματους, ελαφρόμυαλους που έτρωγαν περισσότερα απ’ όσα είχαν και έτσι κατέστρεψαν τις οικονομίες των χωρών τους....
Ήταν καλό παραμύθι, μόνο που δεν είχε δράκο. Τώρα, όμως, έχει και λέγεται Ιρλανδία. Μια χώρα που δεν έχει καμία σχέση με τον ευρωπαϊκό νότο και που οι κάτοικοί της έπιναν καμιά μπύρα παραπάνω, αλλά ως εκεί.
Η Ιρλανδία είχε μια χαρά δείκτη ανάπτυξης, δεν έπασχε από καμία ασθένεια του κρατικού μηχανισμού της, δε φημιζόταν για «υπερτροφικό» δημόσιο τομέα και είχε πολύ ικανοποιητικό ρυθμό επενδύσεων. Τέλος, η Ιρλανδία δεν είχε μπουζούκια.
Η Ιρλανδία πολύ γρήγορα, αλλά καθόλου ξαφνικά, έπιασε την οικονομική κατηφόρα, ξεπέρασε την Ισπανία και την Πορτογαλία και τερμάτισε δεύτερη μετά την Ελλάδα στην αγκαλιά του Δ.Ν.Τ. και των συν αυτώ.
Κανένα γερμανικό περιοδικό δε βγήκε με το πρωτοσέλιδό του να κάνει χυδαίο κι εξευτελιστικό χιούμορ με την κουλτούρα και τις ικανότητες του ιρλανδικού λαού. Καμία Μέρκελ δε βγήκε να ρίξει ευθύνες στους Ιρλανδούς πολίτες φτύνοντάς τους στα μούτρα.
Κανένας αναλυτής δε βγήκε να ταπεινώσει τον ιρλανδικό λαό, χρεώνοντάς του τον κίνδυνο της συνέχισης του ευρώ και της Ε.Ε. συνολικά. Δεν έγινε μαύρο πρόβατο η Ιρλανδία. Ίσως, επειδή δεν είχε μπουζούκια.
Εμείς, η Ελλάδα, οι Έλληνες, ταπεινωθήκαμε όσο δε μας έπαιρνε. Για τη χρεοκοπία της Ελλάδας φταίγαμε οι πολίτες. Για τη χρεοκοπία της Ιρλανδίας φταίνε οι Ιρλανδοί πολιτικοί και οι συνθήκες.
Όλο αυτό είναι πολύ λογικό. Ο Ιρλανδικός Τύπος δεν έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί εδώ και δύο ημέρες την κυβέρνηση της χώρας, αποδίδοντάς της χαρακτηρισμούς που τριγυρνάνε γύρω από τη λέξη «προδοσία».
Κι, όμως, αυτή η κυβέρνηση ποτέ δεν ξεγέλασε τους πολίτες της λέγοντάς τους να μην ανησυχούν κι ότι «λεφτά υπάρχουν». Εκεί προφανώς οι Πρετεντέρηδες δεν πληρώνονται και τόσο καλά ή ίσως να έχουν κατατάξει ψηλά την αξιοπρέπειά τους σε σχέση με την εξυπηρέτηση της κυβέρνησης.
Εκεί ο λαός αντέδρασε άμεσα παίρνοντας στο κυνήγι τους υπουργούς, όχι επειδή δε διαχειρίστηκαν σωστά την οικονομία της χώρας, αλλά επειδή την παρέδωσαν στα χέρια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, αντί να το παλέψουν μόνοι τους.
Δε θαυμάζω τους Ιρλανδούς, ούτε τους έχω μυθοποιήσει. Αυτοί σκοτώνονταν μεταξύ τους και ρουφιανεύονταν επί 10ετίες για το ποιος επίσκοπος ήταν καλύτερος. Κόντεψαν να αφανιστούν ως λαός επειδή οι πορείες των Καθολικών δεν έπρεπε να περνούν από τις γειτονιές των Προτεσταντών ή το αντίστροφο.
Απλώς τονίζω τη διαφορά στις αντιδράσεις μας. Με κυβερνήσεις οριακής πλειοψηφίας ζουν κι αυτοί, με κυβερνήσεις οριακής πλειοψηφίας στη συνείδηση του λαού ζούμε κι εμείς.
Γιατί αυτοί αντέδρασαν άμεσα και ήξεραν εναντίον ποιου να στραφούν, ενώ εμείς καθίσαμε στ’ αυγά μας και τρωγόμαστε μεταξύ μας σχετικά με το ποιος φταίει περισσότερο, αφήνοντας τους ενόχους στην ησυχία τους;
Γιατί οι Ιρλανδοί αντιδρούν με τέτοιο μένος εναντίον της Ε.Ε.; Μήπως επειδή κατάλαβαν ότι οι περιφερειακές οικονομίες έχουν μπει στο στόχαστρο των ισχυρών κεντροευρωπαϊκών;
Γιατί, από την άλλη, εμείς καταντήσαμε ακόμη πιο ευρωλιγούρηδες και κρεμόμαστε από τα χείλη των εκπροσώπων της Τρόικας λες και πρόκειται για γιατρούς που θα μας ανακοινώσουν τα αποτελέσματα των εξετάσεών μας και θα μας πουν αν θα ζήσουμε ή όχι;
Ποια μαλακία να μας δέρνει άραγε; Γιατί ανεχόμαστε Παπακωνσταντίνου, Γιωργάκηδες και Ραγκούσηδες; Γιατί δεν ξαμολιόμαστε στους δρόμους να τους πάρουμε στο κυνήγι;
Γιατί δεν καθίσαμε ποτέ να αναρωτηθούμε στα σοβαρά, ποιος ο λόγος που όλοι αυτοί οι πολιτικοί αρχηγοί λαχταρούσαν να ηγηθούν μιας χώρας με κατεστραμμένη οικονομία;
Γιατί ανεχόμαστε τους Πάγκαλους, τους Βενιζέλους και τις Ντόρες να απενοχοποιούνται με τέτοια ευκολία και να εμφανίζονται ξαφνικά σε άλλο ρόλο, άλλης παράστασης; Θα μπορούσαμε να φανταστούμε το Δήμο Σταρένιο με τους καλούς; Τον Αρτέμη Μάτσα σε ρόλο αντιστασιακού; Τότε γιατί δεχόμαστε τον Γιώργο σα σωτήρα; Υπουργός των κυβερνήσεων που μας βούλιαξαν δεν ήταν; Κι αυτός κι ο Ρέππας κι ο Πάγκαλος κι ο Καστανίδης κι ο Παπουτσής; Πώς έγινε τώρα και τους εμπιστευόμαστε για την ανέλκυση του ναυαγίου; Τελικά, μήπως πράγματι φταίει το ότι έχουμε μπουζούκια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου