Για τους εργατοπατέρες.

Αυτό που με σόκαρε πάντα ήταν το πόσα πολλά άτομα σε κάθε εργασιακό τομέα κόπτονται για τους εργαζόμενους και θέλουν με κάθε  τρόπο να συνδικαλιστούν για το καλό πάντα των εργαζόμενων συναδέλφων τους. Το άλλο όμως που με σόκαρε περισσότερο είναι το ότι οι εργαζόμενοι τους στήριζαν και τους ψήφιζαν. Λυπάμαι κύριοι του συνδικαλισμού αλλά αυτή η εποχή έχει περάσει για σας και φταίτε μόνον εσείς για αυτό γιατί το μόνο που ικανοποιούσατε ήταν ο εαυτούλης σας και τα τσιρακια σας. Το μόνο που απολαμβάνετε πλέον....

είναι τα προνόμιά σας στο όνομα του συνδικαλισμού αλλά όχι και την στήριξη και εμπιστοσύνη των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι έχουν καταλάβει πλέον ποιός ο ρόλος σας και γιατί τόσοι πολλοί θέλουν να γίνουν συνδικαλιστές. Έχουν χάσει κάθε είδους εμπιστοσύνης απέναντι σας και γι' αυτό σας φέρονται όπως ακριβώς και στους πολιτικούς. Τρανό παράδειγμα αυτού είναι οι πορείες στις οποίες πέρυσι το χειμώνα ένα από τα συνθήματα που ακουγόντουσαν πιο έντονα ήταν το "αλήτες, λέρες, εργατοπατέρες," , ο ξυλοδαρμός του Παναγόπουλου σε πορεία (και ας φωνάζουν τα τσιράκια του ότι ήταν στημένο, δεν ήταν ,ήταν απλός κόσμος που έδειξε πως νιώθει για τους εργατοπατέρες) και τόσα άλλα περιστατικά φραστικών επιθέσεων και γιουχαϊσμάτων κατά συνδικαλιστών. Το ωραίο είναι ότι στις πορείες ο κόσμος τους έκραζε και αυτοί μετά βγαίναν με τα τσιράκια τους γύρω και δήλωναν ικανοποιημένοι από τη συμμετοχή του κόσμου. Δηλαδή τους φτύνουν και αυτοί νομίζουν ότι βρέχει. Ο Παναγόπουλος είναι πάντως ο πιο αγαπητός όσoν αφορά το κράξιμο καθώς έχουν σημειωθεί πάμπολλα περιστατικά τέτοιου είδους. Προσωπικά ήμουν μπροστά σε ένα από αυτά σε κάποια ημερίδα του κλάδου των λογιστών, οικονομολόγων κ.τ.λ. ενώ βρισκόμουν στο ίδιο μέρος για άλλο λόγο. Μόλις καλέσανε στο βήμα τον Παναγόπουλο άρχισαν οι δυσανασχετήσεις ενώ ξεκινώντας την ομιλία του με το γνωστό πομπώδες ύφος λέγοντας τις γνωστές αρλούμπες αρχίσανε και τα "όργανα". Το γιουχάισμα δεν είχε τελειωμό ενώ τυχερός ήταν που δεν τις έφαγε κιόλας. Αν είναι αλήθεια βέβαια το ότι ο εν λόγω κύριος έχει απολαβές 150.000 ευρώ και μιλάει για τη φτώχεια τότε θα έπρεπε να τις τρώει κάθε μέρα. Και αν απορείτε γιατί όλα αυτά τότε θα επεκταθώ λιγάκι. Για αρχή θεωρούμε σίγουρο και δεδομένο ότι ο κάθε συνδικαλιστικός φορέας πρόσκειται σε κάποια κομματική παράταξη και αυτό σημαίνει πάρα πολλά. Μέχρι και σε διορισμούς σε στελέχη υπουργείων και οργανισμών έχουν ανάμειξη. Δε θα επεκταθώ απλά σκεφτείτε πως γίνεται να αγωνίζεσαι για τον εργαζόμενο από τη μία και από την άλλη να είσαι φίλος του υπουργού που παίρνει τις αποφάσεις, που τον έχεις στηρίξει, σε έχει στηρίξει  και πόσα άλλα δε ξέρω. Αυτό το γεγονός δε μπορεί να αμφισβητηθεί και αποδεικνύεται με τόσα και τόσα παραδείγματα αφού πλέον πια σας είπα είναι κάτι το δεδομένο. Εξάλλου όλοι μας απολαύσαμε τον Πολυζωγόπουλο (ο οποίος έχει δεχθεί επίσης επίθεση) και ως αρχιεργατοπατέρα και αμέσως μετά την αποχώρηση του να αναλαμβάνει κορυφαία κομματική θέση στο ΠΑΣΟΚ. Πέρα όμως από την διοικητική εξουσία που απολαμβάνουν οι συνδικαλιστές απολαμβάνουν και οικονομική εξουσία καθώς και μια σειρά άλλων προνομίων. Και δεν εννοώ μόνο τους αρχισυνδικαλιστές. Πάρα πολλές ημέρες άδεια συνδικαλιστική (τις οποίες πληρώνονται εάν δεν τις πάρουν), απαλλαγή (!!!!!!!!!!!!!!!!) καθηκόντων και αμοιβές από συμετοχή τους σε συμβούλια, παραστάσεις σε επιτροπές και έξοδα κινήσεων είναι μόνο μερικά απο αυτά. Για να μην επεκταθώ στις κρατικές χορηγίες που λαμβάνουν αυτές οι οργανώσεις για διάφορα συνέδρια τα οποία απαιτούν πακτωλό χρημάτων, σε υπερπολυτελή ξενοδοχεία με νοικιασμένες σουίτες, για να βγάλουν το σκύλο για κατούρημα, για να φάνε παγωτό, για να πάνε για κυνήγι μύγας και δε ξέρω και εγώ τι άλλο. Μεγάλο μου ερώτημα το που πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα που λαμβάνουν. Μάλιστα αρκετές συνδικαλιστικές οργανώσεις πολλές φορές απαιτούσαν αύξηση αυτών των προνομίων. Είναι απορίας άξιο πως όλα αυτά έχουν επιτευχθεί ενώ πραγματικά προβλήματα των κλάδων ταλαιπωρούν τους εργαζόμενους. Το μόνο που δε κατάφερε ο Παναγόπουλος είναι να περάσει ως εργατικό ατύχημα τον ξυλοδαρμό του. Σα δε ντρέπονται λεω εγώ. Σίγουρα υπάρχουν και εξαίρετοι άνθρωποι στο συνδικαλισμό βέβαια αλλά τους τρώει το μαύρο σκοτάδι και οι κλίκες. Μόνο εάν δεν υπάρχουν αυτά τα μεγάλα προνόμια , μόνον τότε θα καταλάβει ο κόσμος ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να ασχοληθεί με τα προβλήματα.